Paspoortperikelen

Goeiemorgen!

Terugkerend moment in ieders leven, het paspoort moet vernieuwd worden. Nou was me vorig jaar al opgevallen dat de deadline komende was (mei ’16) en afgelopen november, tijdens onze vakantie in Nederland, spoedde ik mij van Utrecht naar Den Haag. Ik sta niet meer ingeschreven dus dan kan dat alleen in zogenaamde grensgemeenten zoals: Bergeijk, Montferland, Echt-Susteren, Schiphol of mijn geboortestad.

Digitaal afspraakje voor het IJspaleis gemaakt en dik twintig euro lichter voor een retourtje, gleed het landschap van Fries-Hollanders, Blaarkoppen en Lakenvelders aan mij voorbij.
Voor Woerden vol in de remmen. Niemand mocht uitstappen, degene die op het spoor had gestaan was reeds uitgestapt. Met behoorlijke vertraging was ik toch nog op tijd voor de borrel in Utrecht, geen Den Haag maar een mooie tocht terug met een ingezette lijnbus met vrolijk zingende chauffeur en zicht op koeien incluis.

Nieuwe afspraak gemaakt en weer dik twintig euro lichter liep ik enkele dagen later met succes het stadhuis van Den Haag binnen. Een geolied ambtenaarapparaat, ik kon gelijk gaan zitten. Vijf jaar geleden voor hetzelfde akkefietje, het moet gezegd, ben ik uit-ste-kend en snel geholpen in zowel een deelkantoor van het Bezuidenhout als in het stadhuis.

Bij de uitgebreide papiererij hoort een bewijs van inschrijving van de gemeente waar men woont, in mijn geval Kato Korakiana, Corfu. Die had ik natuurlijk thuis laten liggen maar ja, niet geschoten is altijd mis.

Hoewel correct werd meneer toch een beetje streng want hij verwachtte blijkbaar een kort lontje, maar neen, dat ding was nog lang geldig, ik had het verwacht. Ik maakte aanstalten om het gesprek te beëindigen en stond half op. Meneer dacht waarschijnlijk dat ik pissig was en noodde mij te blijven zitten zodat hij het even kon uitleggen. Ik verzekerde hem dat ik zeker niet gekomen was om ruzie te maken, dat ik de richtlijnen en regels accepteerde, de boel zou regelen met de Ambassade in Athene en dat ik linea recta terug wilde naar Utrecht om op tijd te zijn, voor borrel en bitterbal met gezellige vrienden. Tijd zat en we blijven relaxed, waarom zou je je druk maken?
Hilariteit alom bij terugkomst in Utrecht…

Goede service van de Ambassade: één keer per jaar komen medewerkers naar de grote eilanden, voor vernieuwing van identiteitspapieren, welk een service!
Vergriekst als ik ben maak ik bijna te laat een afspraak, maar de vriendelijke dame zei dat ze me er tussen zou proppen en zelf wat minder pauze zou nemen. Op mijn voorstel dat ik dan een Griekse Rijsttafel mee zou nemen met veertien bakjes, werd gegniffeld en gezegd dat dat echt niet hoefde.

Behoorlijke papiererij die je via hun niet echt goed functionerende website moet voorbereiden. Onduidelijke links en instructies, bij een tweede keer aanklikken volgt er een foutmelding.
Ik wilde me niet laten foppen en naar goed nederlands gebruik, al dagen van te voren formulieren ingevuld en driedubbel gecontroleerd, toch weer wat gevonden, ook gedaan enzovoorts.
Bij eerder bezoek aan de website meende ik gelezen te hebben dat je van alles twee kopieën moest aanleveren, maar kon die link echt niet meer vinden. Gewoon gedaan en afgelopen woensdag, de zesde april met de brommer naar Corfu-stad, zonnetje lekker heet en een dikke envelop onder het zadel.

Op het Consulaat der Lage Landen, vlakbij de Mac in de Aristotelissteeg, werd ik verwelkomd door twee medewerkers van onze post te Athene, ze vlogen door de papieren, gaven mij complimenten betreffende de aanlevering, checkten de -in Nederland gemaakte- pasfoto’s en namen uitvoerig mijn vingerafdrukken middels electronica, geen ouderwetse stempeldoos. Een kanttekening: van het aanvraagformulier had ik geen kopieën hoeven maken, maar daar kwam ik goed mee weg.
Fluitend terug gebrommerd met zicht op Zon, Zee, Bergen en Lidl.

Gisteren sta ik op een ladder en gaat mijn mobiel. De dame van de ambassade, stamelend, dat er een probleem is. Ondanks uitvoerige controle in het consulaat, accepteert het systeem de pasfoto’s niet. Het duurt even, mevrouw heeft het er duidelijk moeilijk mee: mijn hoofd is één milimeter te klein. Ja….de wereld stopte met draaien natuurlijk!
Dus ik nog een beetje zo van sjongejonge…één milimeter nog wel. Ik merkte dat het niet aan haar lag, ondanks vele pogingen accepteerde het systeem het gewoon niet.
Dus…of ik nieuwe pasfoto’s wilde laten maken en wilde opsturen. Geen probleem, tijd zat, we blijven relaxed, waarom zou je je druk maken, nietwaar?
Die foto’s komen maandag wel, dacht ik. Maar de dame vervolgde dat ik het heel snel moest doen, want de geregistreerde vingerafdrukken zouden automatisch gewist worden als er geen voortgang in het proces was en dan zou ik naar Athene moeten vliegen. Dus of ik rapido die foto’s per koerier naar Athene wilde zenden.

Het was bijna zes uur, het regende, maar de winkels zijn ’s avonds wel open. Morgen was de uiterste dag, maar dan zou het ook regenen en… was het kantoor van de koeriersdienst op zaterdag wel open? Als het regent, moet je buiten het seizoen niet in de stad zijn, New Delhi is er niets bij. Je kunt nauwelijks rijden, laat staan parkeren. Als ik met de auto zou gaan, moest ik toch een eind lopen door de regen, ik ga met de brommer met ouderwets scherm voorop en parkeer voor de deur!
Regenjasje aan, oude schoenen….ik vlieg naar de stad. Koeriersdienst open? Check! Inmiddels komt het met bakken naar beneden.
Een voordeel, geen klant in de fotozaak, foto’s rap genomen, maar behoeven bewerking naar nederlandse eisen, over een half uurke klaar. Ik loop door het oude centrum naar de mooie Liston, spreek even met Isedebe, de plaatselijke CD-nigeriaan en merk dat het water meer van onder dan van boven mijn schoenen in gaat, ook mijn broek, hele rivieren door de straten, ik ben zeik- en zeiknat. Niet getreurd, vooruitgang!
Pasfoto’s op gehaald en gelijk door naar de koeriersdienst, precies op tijd. Thuis zo de douche in.

Zou ik maandag weer telefoon krijgen…….?